Een kind dat met hart en ziel iets onderneemt, wordt daarin over het algemeen door ouders aangemoedigd en ondersteund. Het belang van het kunnen combineren van passie en werk, van datgene kunnen doen waar je hart ligt, is een groot goed geworden in de huidige maatschappij. Dat is natuurlijk mooi, maar het impliceert tegelijkertijd dat zelfredzaamheid, mentale weerbaarheid en doorzettingsvermogen van cruciaal belang zijn. Wanneer je immers iets met hart en ziel doet, maakt dat je in meerdere opzichten kwetsbaar. Het is precies deze kwetsbaarheid die aan de ene kant een voorwaarde is voor artistieke ontwikkeling, maar aan de andere kant ook juist heel belemmerend kan werken. Het kan daarom heel waardevol zijn om je vooraf heel goed te oriënteren op een mogelijk te volgen weg in de verwezenlijking van deze droom.

Er is dan vaak, en geheel begrijpelijk, de nodige twijfel. Er rijzen vragen: “Ben ik wel goed genoeg?” Heb ik wel voldoende talent?” “Hoe moet ik nu precies beter worden?” “Hoe geraak je binnen in deze ogenschijnlijk gesloten wereld?” “Welke mogelijkheden zijn er zoal qua opleiding?” “Wat moet je allemaal kunnen en weten om ergens bij een beroepsopleiding zoals bijvoorbeeld de Fontys Rockacademie, of een conservatorium elders in het land aangenomen te worden?” “Hoe kun je je daar het beste op voorbereiden?” “Welke beroepsperspectieven zijn er?” Dit zijn vragen en twijfels die voor iedereen die zich inmiddels een plek in de muziekindustrie verworven heeft in meer of mindere mate herkenbaar zijn. De antwoorden op deze vragen zijn vaak grotendeels op basis van “trial and error” verworven en daardoor sterk verbonden aan de persoonlijke levensloop van artiesten in kwestie. Dat laat zich helaas moeilijk vertalen naar “branchecijfers” en “beroepsperspectieven” zoals die voor veel andere professies wel te vinden zijn. Dit maakt dat hardnekkige vooroordelen over “de muziekwereld” te pas en te onpas de kop op blijven steken. Onzekerheid over inkomen, ongunstige arbeidsvoorwaarden, en uiteindelijk een zeer geringe kans op succes worden vaak genoemd, ook al heeft men dat vaak slechts van “horen zeggen”. Wat dat “succes” bovendien precies inhoudt, blijft doorgaans nauwelijks uitgesproken. Is een “succesvolle carrière” een kwantitatief of een kwalitatief gegeven (being “number one” versus “being the only one”)? En hoe kunnen die zich tot elkaar verhouden in een artistieke loopbaan? Nu laten voorgaande vragen zich niet eventjes in een artikeltje beantwoorden, maar is er gelukkig wel een eenvoudig antwoord te geven op deze simpele, praktische vraag:

“Waar kan ik over al deze dingen meer duidelijkheid vinden voor mijn kind?”